صبر خودش یه دنیا داره، چهار شاخه داره که هر کدومش یه چراغه.
آدمی که دلش پر از شوق بهشته، دیگه شهوت و هوسای سرکش جلو چشمش رنگی ندارن؛ مثل کسی که تشنه‌ست و فقط چشمش دنبال آب زلاله، دیگه با قطره‌های گل‌آلود قانع نمی‌شه.
مثل بچه‌ای که وقتی چشمش به یک سیب سرخ افتاد دیگه پیاز گندیده رو پرت می‌کنه یه گوشه ای.
اون کسی که از جهنم می‌ترسه، از آتیش و داغی و عذابش واهمه داره، ناخودآگاه خودش رو از گناه و خطا دور نگه می‌داره؛ درست مثل بچه‌ای که وقتی حرارت آتیش رو حس می‌کنه، دیگه دستشو به شعله نزدیک نمی‌کنه.
مثل آدمی که وقتی شعله‌ی آتیش رو نزدیک پوستش حس کنه، فوری عقب می‌کشه و دور می‌ایسته.
کسی که زاهد باشه، دلش به دنیا بسته نباشه، دیگه غم و مصیبت‌ها براش بزرگ و سنگین نمیاد؛ مثل کوهیه که هر چقدر باد و بارون بهش بخوره، باز سر جاش محکم وایساده.
کسی که زاهد باشه، یعنی دل‌بریده، بی‌اعتنا، رها از زرق و برق دنیا، دیگه مصیبت و سختی‌ها براش بزرگ جلوه نمی‌کنه. غمش مثل برف روی شاخه‌ای نازک زود آب می‌شه و می‌ریزه.

و کسی که مرگ رو در پیش چشم خودش ببینه، دائم به یاد پایان باشه، برای کارهای خوب، برای عمل نیک، برای خدمت و تلاش، عجله می‌کنه، شتاب می‌گیره. مثل مسافری که وقتی صدای سوت قطار رو می‌شنوه، دیگه معطل نمی‌کنه و سریع سوار می‌شه.

فرمود:
وَ الصَّبْرُ: و صبر، تحمل، شکیبایی. مِنْهَا: از اون‌ها، از اون ستون‌ها. عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ: بر چهار شاخه، چهار بخش، استواره.
یعنی صبر خودش هم چهار شاخه داره. عَلَى الشَّوْقِ: بر شوق، میل، اشتیاق. وَ الشَّفَقِ: و ترس، بیم، دلهره همراه با احتیاط. وَ الزُّهْدِ: و زهد، بی‌میلی به دنیا، دل کندن از ظواهر. وَ التَّرَقُّبِ: و انتظار، چشم‌به‌راه بودن، آماده بودن.
پس شاخه‌های صبر: شوقه، ترسه، زهده، و انتظار مرگ.
فَمَنِ اشْتَاقَ إِلَى الْجَنَّةِ: هر کس اشتیاق به بهشت داشته باشه، دلش بخواد به بهشت برسه. سَلا عَنِ الشَّهَوَاتِ: بی‌خیال شهوت‌ها می‌شه، از هوس‌ها دل می‌کنه.
یعنی کسی که به بهشت دل‌بسته باشه، دیگه راحت از خوشی‌های زودگذر دنیا می‌گذره.
وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النَّارِ: و هر کس از آتش (جهنم) بترسه. اجْتَنَبَ الْمُحَرَّمَاتِ: از کارهای حرام دوری می‌کنه.
یعنی ترس از آتش باعث می‌شه انسان طرف حرام نره.
وَ مَنْ زَهِدَ فِي الدُّنْيَا: و هر کس به دنیا دل نبنده، بی‌رغبت بشه به دنیا. اسْتَهَانَ بِالْمُصِيبَاتِ: مصیبت‌ها رو سبک می‌گیره، ناچیز می شمره و سخت نمی‌گیره.
یعنی کسی که دلش گیر دنیا نیست، وقتی سختی یا بلا میاد، خیلی اذیت نمی‌شه.
وَ مَنِ ارْتَقَبَ الْمَوْتَ: و هر کس مرگ رو انتظار بکشه، و همواره به یاد مرگ باشه. سَارَعَ إِلَى الْخَيْرَاتِ: به کارهای خوب عجله می‌کنه، می‌دوه سمت نیکی‌ها.
یعنی کسی که می‌دونه مرگ نزدیکه، وقت تلف نمی‌کنه و سریع به سراغ کار خیر می‌ره.
به زبون خودمونی:
امام می‌گه صبر فقط دندون رو جگر گذاشتن نیست؛ چهار شاخه داره: شوق به بهشت، ترس از جهنم، بی‌میلی به دنیا، یاد مرگ. این‌هاست که باعث می‌شه آدم تحمل کنه و محکم باشه.

پس نتیجه اینکه:
١. شوق بهشت آدمو سبک می‌کنه،
وقتی دل آدم به امید بهشت روشن باشه، هوس‌ها و شهوت‌های زودگذر جلو چشمش رنگی نداره، مثل وقتی که آدم تشنه فقط دنبال آب زلاله، دیگه قطره گل‌آلود به دلش نمی‌شینه.

٢. ترس از جهنم ترمزه،
کسی که حرارت آتیش رو باور کرده، ناخودآگاه پاهاش از گناه عقب می‌ره، مثل وقتی که دستتو نزدیک شعله می‌بری و بی‌اختیار عقب می‌کشی.

٣. دل‌بریدن از دنیا، غم‌ها رو کوچیک می‌کنه،
آدم زاهد غصه‌ها رو سبک می‌بینه، مثل کوهی که باد و بارون تکونش نمی‌ده یا مثل برفی که روی شاخه نازک می‌ن‌شینه و زود آب می‌شه و می‌ریزه.

٤. یاد مرگ سرعت می‌ده،
وقتی آدم مرگ رو دم چشمش ببینه، کار خوبو عقب نمی‌ندازه، مثل مسافری که سوت قطار رو شنیده و می‌دوه تا جا نمونه.

مثل سوت قطار
وقتی از امام ع پرسیدن «ایمان یعنی چی؟» فرمود: ایمان یه ساختمون محکم و استوار داره که روی چهار ستون بنا شده؛ ستون صبر، ستون یقین، ستون عدالت و ستون جهاد.

اگه بخوام خودمونی‌تر بگم، ایمان درست مثل یه خونه‌ی امن و دلنشینه؛ اما این خونه رو نه با آجر و سیمان، بلکه با چهار تا پایه اصلی سرپا نگه داشتن. یکیش صبره؛ یعنی تاب آوردن، شکیبایی، مقاومت در برابر سختی‌ها و دندون روی جگر گذاشتن.
صبر یعنی شکیبایی، تحمل، ایستادگی، مثل کوه که جلوی باد می‌ایسته، مثل دریا که موج پشت موج رو به دل می‌گیره اما آرامششو از دست نمی‌ده.
بدون صبر، خونه ایمان مثل سقفی می‌شه که تو اولین باد و بارون فرو می‌ریزه.

دومی هم یقینه؛ باور محکم، اعتماد قلبی، دل مطمئن. یقین همون باور عمیق و اطمینان قلبیه، یه نوریه تو دل، مثل فانوسیه که توی شب تاریک راه رو روشن می‌کنه.مثل درختی که ریشه‌هاش عمیق توی خاک فرو رفته، هیچ باد و طوفانی نمی‌تونه تکونش بده. آدم بی‌یقین مثل برگ خشک پاییزیه که با هر نسیمی پرتاب می‌شه.
سومی عدالته؛ یعنی انصاف، حق‌محوری، درست‌رفتاری.
عدالت یعنی دادگری و انصاف، یعنی هر چیزی رو سر جای خودش گذاشتن، مثل ترازو که بی‌کم و کاست حق هر کسی رو نشون می‌ده.
و همین عدالته که به ایمان قوام می‌ده، مثل ستونیه که سقف رو صاف و متوازن نگه می‌داره. بی‌عدالت، همه چیز کج می‌شه و فرو می‌ریزه.
چهارمی هم جهاده؛ یعنی تلاش، کوشیدن، جنگیدن با نفس، با سختی‌ها، با ظلم، با ظالم.
جهاد یعنی تلاش، پیکار، جنگیدن برای حق، هم با دشمن بیرونی، هم با دشمن درونی. مثل رودخونه‌ای که سنگ‌ها رو می‌شکنه و راه خودشو پیدا می‌کنه.
جهاد درست مثل خون توی رگه که به همه بدن زندگی می‌ده؛ ایمان بی‌جهاد مثل بدنیه که دیگه خونی نداره در نتیجه جونی نداره.
خلاصه، ایمان یه گنجینه‌ست، یه دارایی ارزشمنده، اما این گنج رو باید با صبر، یقین، عدالت و جهاد پاسداری کرد.
وَ سُئِلَ: و پرسیده شد، سؤال شد، مورد پرسش قرار گرفت، کی؟ امام ع. از چی؟ عَنِ الإِيمَانِ: از ایمان، درباره ایمان، در مورد باور و اعتقاد.
یعنی از امام پرسیدن ایمان یعنی چی و چه پایه‌هایی داره؟
فرمود: الإِيمَانُ: ایمان، باور قلبی، اعتقاد محکم. عَلَى: بر پایه، روی، استوار بر.أَرْبَعِ: چهار، چهار تا. دَعَائِمَ: ستون‌ها، پایه‌ها، تکیه‌گاه‌هاست.
فرمود: ایمان چهار تا ستون اصلی داره، مثل ساختمونی که رو چهار ستون وایساده.
عَلَى الصَّبْرِ: بر صبر، تحمل، شکیبایی. وَ الْيَقِينِ: و یقین، باور محکم، اطمینان قلبی. وَ الْعَدْلِ: و عدالت، انصاف، برابری. وَ الْجِهَادِ: و جهاد، تلاش، مبارزه در راه خدا.
پس، چهار ستون ایمان عبارت شد از: صبر، یقین، عدالت و جهاد.
به زبون خودمونی:
امام می‌گه ایمان فقط یه ادعا نیست، یه حقیقته که چهار تا ستون محکم داره. مثل ساختمونی که بدون ستون روی هوا نمی‌ایسته، ایمان هم بدون صبر، یقین، عدالت و جهاد نمی‌مونه.

پس نتیجه اینکه:
١. ایمان بدون صبر نمی‌مونه،
آدم بی‌صبر مثل ساختمونی بدون ستون می‌مونه؛ زود می‌ریزه، زود ویرون می‌شه.

٢. یقین دل آدمو محکم می‌کنه،
وقتی باور قلبی داشته باشی، مثل درختی می‌شی که ریشه‌ش عمیق رفته تو خاک؛ هیچ بادی تکونت نمی‌ده.

٣. عدالت دل‌ها رو صاف می‌کنه،
آدم عادل مثل آینه‌ست، کج و معوجی نداره، همه‌چی رو درست و روشن نشون می‌ده.

٤. جهاد یعنی بی‌تفاوت نبودن،
زندگی همش جنگیدنه؛ با تنبلی، با ظلم، با نفس بد. جهاد مثل خون توی رگه که اگه نباشه، آدم بی‌جون و بی‌حرکته.

السلام علیک یا ابا صالح المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف

امير المؤمنين على بن ابيطالب عليه السّلام
لاَ تَنْظُرْ إِلَى مَنْ قَالَ وَ اُنْظُرْ إِلَى مَا قَال
به گوینده نگاه مکن و به سخن نگاه کن.
غرر الحکم و درر الکلم، ج1

السَّلامُ عَلَیکِ أَیَّتُهَا الکامِلَةُ العالِمَةِ العامِلَةُ …

زهراترین ستاره زهرا طلوع کرد
نوری دمید و قبلگه آفتاب شد

امشب خدا برای علی، حیدر آفرید
زیباترین دعای علی مستجاب شد

از بس که شأن و منزلتش پر بها بود
وحی خدا به حضرت ختمی مآب شد

آمد ندا که نام دلآراش زینب است
این گونه شد که زینت بابا خطاب شد

فرارسیدن فرخنده سالروز ولادت با سعادت عقیله بنی هاشم، حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) را به عموم دلدادگان اهلبیت عصمت و طهارت (علیهماالسلام) تبریک و تهنیت عرض می‌نماییم.