سومی هم عدالت بود، عدالت هم مثل یه درخت تناوره، چهار شاخه‌ی اصلی داره که هرکدومش مثل یه ستون محکم، تکیه‌گاه زندگی آدمه.

اول از همه، فهم درست و نگاه دقیق می‌خواد. آدمی که عمیق فکر می‌کنه، کسی که اندیشه‌ش رو تیز و هوشیار نگه داره، و درست و عمیق فکر کنه، راه به ژرفای دانش و معرفت پیدا می‌کنه. مثل غواصی که هر چی بیشتر در دل دریا فرو می‌ره، مرواریدهای درخشان‌تری پیدا می‌کنه.
وقتی عمق دانشو پیدا کردی، انگار از یه چشمه‌ی زلال و بی‌انتها آب می‌نوشی؛ آبی که هرچی بیشتر بخوری، جانت سیراب‌تر و دل‌ات روشن‌تر می‌شه.

قضاوت درست هم یه شاخه‌ی دیگه‌ست. یعنی وقتی پای تصمیم و داوری می‌رسی، با انصاف و روشن‌بینی قضاوت کنی، نه از روی عجله، نه از روی تعصب. مثل یه آینه‌ی صاف که هیچ خط و خشی نداره و حقیقتو همون‌طور که هست نشون می‌ده.

و آخرش حلم و بردباریه، صبوری و خویشتن‌داری. آدم بردبار، نه کم می‌ذاره، نه زیاده‌روی می‌کنه. مثل دریایی که هرچی سنگ توش بندازی، باز آروم و پرجلال می‌مونه .
همین حلم و وقار باعث می‌شه آدم بین مردم آبرومند و محترم زندگی کنه.

فرمود:
وَ الْعَدْلُ: و عدالت، انصاف، درست‌کاری.
مِنْهَا: از اون ارکان ایمان عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ: چهار شاخه داره، بر چهار پایه استواره.
یعنی عدالت هم چهار بخش داره.
عَلَى غَائِصِ الْفَهْمِ: بر فهم عمیق و درست، درک ژرف، بصیرت. وَ غَوْرِ الْعِلْمِ: و عمق علم، ریشه‌های دانایی، ژرفای دانش. وَ زُهْرَةِ الْحُكْمِ: درخشش و زیبایی حکم، شکوفایی قضاوت، روشنایی داوری درست. وَ رَسَاخَةِ الْحِلْمِ: و استواری بردباری، ثبات در آرامش، ریشه‌دار بودن در صبر و خویشتن‌داری.
پس شاخه‌های عدالت هم شد: فهم عمیق، علم ژرف، قضاوت زیبا، بردباری محکم، یعنی کسی که این چهار تا رو داشته باشه به حقیقت عدالت راه پیدا می‌کنه.
فَمَنْ فَهِمَ: هر کس فهمید، درک کرد. عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ: به عمق دانش رسید، به ریشه علم دست پیدا کرد.
یعنی فهم درست، آدم رو به عمق دانش می‌رسونه.
وَ مَنْ عَلِمَ غَوْرَ الْعِلْمِ: و هر کس به عمق دانش رسید. صَدَرَ عَنْ شَرَائِعِ الْحُكْمِ: از سرچشمه‌های حکم سر در میاره یعنی کارش بر اساس قوانین درست درمیاد.
یعنی وقتی علم ژرف شد، تصمیم‌ها و حکم‌های آدم عادلانه و درست در میاد.
وَ مَنْ حَلُمَ: و هر کس بردبار بود، صبور و آرام بود. لَمْ يُفَرِّطْ فِي أَمْرِهِ: در کارش زیاده‌روی یا کوتاهی نمی‌کنه، افراط و تفریط نداره. وَ عَاشَ فِي النَّاسِ حَمِيداً: و بین مردم ستوده زندگی می‌کنه، خوش‌نام می‌شه.
یعنی آدم بردبار و صبور، زندگیش متعادل می‌شه و بین مردم سربلنده.
به زبون خودمونی:
عدالت فقط تقسیم درست نیست؛ ریشه‌ش در فهم عمیق، علم واقعی، قضاوت درست و بردباریه. و آدم عادل به خاطر همین ویژگی‌ها در جامعه عزیز و محترمه.
پس نتیجه اینکه:
١. نگاه دقیق، چراغ راهه،
وقتی آدم با دقت و عمق نگاه می‌کنه، مثل غواصیه که هر چی عمیق‌تر بره، مرواریدهای بیشتری پیدا می‌کنه؛ و چیزایی که سطحی‌ها و سطحی نگر ها نمی‌بینن، براش روشن می‌شه.

٢. دانش و علم، چشمه‌ی زلاله،
وقتی عمق علمو پیدا کنی، انگار از یه چشمه‌ی بی‌انتها آب می‌نوشی؛ و هرچی بیشتر بخوری، جانت سیراب‌تر و دلت روشن‌تر می‌شه.

٣. انصاف و قضاوت درست، آینه‌ی صافه،
وقتی با انصاف و روشن‌بینی تصمیم می‌گیری، مثل یه آینه‌ی صاف که هیچ خط و خشی نداره، حقیقتو همون‌طور که هست نشون می‌ده و خطا و عجله راهو نمی‌بنده.

٤. حلم و بردباری، دریای آرامه،
آدم بردبار مثل دریاییه که هرچی سنگ توش بندازی، باز آروم و پرجلال می‌مونه و همین آرامشش باعث می‌شه بین مردم محترم و آبرومند زندگی کنه.